Jive – taniec towarzyski

Jive – taniec towarzyski powstały za sprawą Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Ze względu na to, że jest jednym z najbardziej wyczerpujących, podczas konkursów wykonywany jest jako ostatni taniec latynoamerykański.

Jive – historia

Historia tańca jakim jest jive sięga początków XX wieku, kiedy w Stanach Zjednoczonych na parkietach królował jazz. Nazwa tańca wywodzi się z formy slangu afroamerykańskiego “jive talk”, spopularyzowanego przez znanego jazzowego piosenkarza Caba Calloway’a. Natomiast samo określenie “jive” wśród swingowych muzyków na przełomie lat 30. i 40. oznaczało żartobliwą głupią gadkę.

Około roku 1940, podczas II wojny światowej, do Europy wraz z amerykańskimi żołnierzami przybyły tańce takie jak Lindy Hop i jitterbug. Młodym Brytyjczykom bardzo podobał się rytm, ale figury tańca już nie do końca. Dlatego zmodyfikowano jitterbuga i w wyniku pozbycia się z niego elementów akrobatycznych powstał jive. 

Oficjalne zasady jive’a opracował i ogłosił w 1944 roku angielski nauczyciel tańca, Victor Silvester. A w okolicach 1970 roku formalnie uznano jive’a za taniec turniejowy.

Zobacz także: Fryzura a kształt twarzy – czy jest to ważne?

Jive – charakterystyka tańca

Współcześnie jive łączy w sobie elementy swingu, jitterguba i rock’n’rolla. Jive jest wyczerpujący sam w sobie, a mimo to tańczy się go na końcu turniejów, kiedy zawodnicy mogą odczuwać zmęczenie po przebyciu poprzednich konkurencji. Dlatego tancerze wykonujący go muszą się wykazywać zręcznością i świetną kondycją fizyczną.

Jive to dynamiczny taniec, pełno w nim zwrotów, obrotów i wykopów. Kroki wykonuje się energicznie wybijając ciężar ciała. Można to porównać do chęci rozgniatania pluskiew, bo właśnie stąd wywodzi się nazwa pierwowzoru jive’a, czyli jitterbug (jitter – nerwowo podskakiwać; bug – pluskwa). Tempo tańca to od 32 do 48 taktów na minutę, co daje od 5 do sześciu kroków w takcie.

Charakterystyczne dla tego tańca są podskoki i kopnięcia (kicks) skierowane w dół obciągniętą stopą. Obecne są w nim również akcje jazzowe z przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, aby na początku następnej frazy możliwe było uzyskanie większego przyspieszenia. Podczas tańca, ciężar ciała powinien być na przedniej części stopy, a mięśnie rozluźnione.

Jive można tańczyć na trzy sposoby: w wolnym tempie (triple beat),średnim tempie (dobule beat) lub w szybkim tempie (single beat). Wybór sposobu zależy od stopnia zaawansowania tancerzy i tempa danego utworu tanecznego.

Jive – figury

Do figur podstawowych jive zaliczamy:

Rock i chase – jest to krok podstawowy, najprostsza figura w tańcu, nauczana na samym początku. Figura chasse tańczona jest także w quickstepie, walcu angielskim i w cha-chy.

Change of hands – tańczona jest po kwadracie. Podczas, gdy partnerka okrąża partnera, on zmienia ręce za plecami.

Stop and go – w tej figurze wykonuje się krok podstawowy do przodu i jednocześnie partner obraca partnerkę.

Przejście po kroku podstawowy – zaczynamy od wykonania kroku podstawowego, potem partnerka zwraca się tak, aby stać koło partnera. Następnie oboje oddalając się od siebie w trzymaniu otwartym, wykonują krok podstawowy.

Kicks – czyli wykopy nóg. Wykonywane energicznie, w parze lub osobno.

American spin – jest to bardzo szybka figura. Rozpoczyna się ją od kroku podstawowego, następnie partnerka wykonuje szybki obrót, w którym partner jest dla niej oparciem. Po wykonaniu obrotu, tancerze przechodzą do kroku podstawowego.

Chicken walk – w tej figurze podkreśla się pracę nóg partnerki, która używa ich dynamicznie i zdecydowanie.

Jive to dynamiczny taniec dla każdego, kto lubi tańczyć do szybkiej muzyki i ma dobrą kondycję fizyczną. Wiele szkół tańca ma naukę jive’a w swojej ofercie, dlatego nietrudno znaleźć nauczyciela, więc jeśli jesteś zainteresowany, nie zwlekaj i zapisz się na kurs!